Bazen kader araya girer ve cevaplanmamış bir nedenle sizi hayatta tutar. Şaşırtıcı bir şekilde, pulmoner emboli geçiren insanların üçte biri tıbbi tedavi alamadan hayatını kaybediyor. Yaklaşık bir yıl boyunca nefes darlığı yaşadım. Bir gün yokuş yukarı yürürken farkına bile varmadığım bir şeydi. Bunun bir süredir devam ettiğini fark ettim.
Hadi anlayalım
O sırada Florida'da tatildeydik. Bir ay sonra acile kaldırıldım. Personel kan örneğimi alırken hareket etmeme izin verilmedi. Seruma bağlandım. Emboli geçirip geçirmediğinizi kanınızdaki oksijen seviyesini ölçerek belirliyorlar. Benim seviyem çok düşüktü. Bu bir ipucuydu. Üzerime şu plastik kaplardan birini yerleştirdiler ve birkaç dakika boyunca oksijen verdiler.
Daha sonra tüpü burnumun içine sığacak şekilde değiştirdiler. Ertesi gece acil serviste tutuldum. Ertesi gün beni bir odaya yerleştirdiler ve bir yatak verdiler. Dört gün daha oksijene bağlı kaldım. Hastanede kaldığım süre boyunca hemşireler ve doktorlar beni kontrol etmek, kan basıncımı ve oksijen seviyemi ölçmek için sürekli geldiler.
Doktorum sonunda beni koridorda bir yürüyüşe çıkardı ve eve gitmeye uygun olduğumu söyledi. Doktorum vücudumda bir kan pıhtısı oluştuğunu söyledi. Tam yerini bulamasalar da bacaklarımda olduğuna inanılıyordu.
Pıhtılar
Uzun süre oturduğumuzda, örneğin uçağa bindiğimizde ve saatlerce hareket etmeden bir koltukta oturduğumuzda pıhtılar oluşabilir. En azından her yarım saatte bir koltuktan kalkmamız ve biraz hareket etmemiz gerektiğini açıkladılar. Bu özellikle uzun uçuşlarda önemlidir, çünkü uçağın koltukları çok rahatsızdır ve hareket etmeyi zorlaştırır. Kan akışınızı hızlandırmak için ayağa kalkmalı ve koridor boyunca yürümelisiniz. Bacaklarımı çaprazlamak doktorumun kaçınmamı tavsiye ettiği bir şeydi. Bu bir hayır-hayır. Bacak bacak üstüne atmak bir damarın tıkanmasına ve kan akışının durmasına neden olabilir. Kan pıhtılaşabilir ve gerisini siz bilirsiniz.
