Οι πονοκέφαλοι ημικρανίας είναι ένας μεγάλος εξισορροπιστής. Σου λένε να σταματήσεις να κάνεις αυτό που κάνεις αυτή τη στιγμή. Όποιος έχει υποφέρει ποτέ από πονοκεφάλους ημικρανίας θα ταυτιστεί με αυτό το άρθρο. Είναι παρόμοιο με τον τοκετό στο ότι δεν το καταλαβαίνετε πλήρως μέχρι να το βιώσετε πραγματικά. Ο πρώτος μου πονοκέφαλος με χτύπησε όταν ήμουν περίπου έντεκα ή δώδεκα ετών. Με χτύπησε καθώς περίμενα σε μια στάση λεωφορείου κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας να φτάσει το σχολικό λεωφορείο. Πιθανότατα τον προκάλεσε η λάμψη του χιονιού. Δεν το συνειδητοποίησα παρά μόνο πολλά χρόνια αργότερα.
Ας το κατανοήσουμε
Οι πονοκέφαλοί μου ήταν μια κλασική εμπειρία. Κατά τη διάρκεια αυτών των επεισοδίων, υπήρχε ένα πράγμα που ήθελα περισσότερο από την ίδια τη ζωή: να πεθάνω. Έκανα αυτοανάλυση και κρατούσα επί χρόνια ημερολόγιο με τους πονοκεφάλους μου. Δεν μπόρεσα να βρω κάποιο μοτίβο. Απλώς συνέβαιναν ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε. Τα εναύσματα για τις ημικρανίες έμοιαζαν ασυνεπή.
Παρόλο που το φως και η πείνα ήταν δύο από τα εναύσματα, πιστεύω ότι συνδυάστηκε και με άλλους παράγοντες. Οι διαταραχές επιβραδύνθηκαν καθώς μεγάλωνα. Κάποια στιγμή, δεν είχα καμία για σχεδόν ένα χρόνο. Νόμιζα ότι τα είχα όλα. Τελευταία επιστρέφουν πιο συχνά. Ζω μια ζωή σχετικά χωρίς άγχος και διαλογίζομαι καθημερινά.
Ώρες αφύπνισης
Οι πονοκέφαλοί μου εμφανίζονται τόσο κατά τη διάρκεια της εγρήγορσης όσο και στον ύπνο μου. Όπως συμβαίνει με όλες τις σωματικές ασθένειες, υπάρχει μια βασική πεποίθηση που τις υποστηρίζει. Εγώ δεν την έχω βρει. Ήμουν ανοιχτή στην πιθανότητα ότι οι πάσχοντες από ημικρανίες ήταν μοναδικοί και θα αποκτούσαν μια νέα επίγνωση. Πίστευα ότι μπορεί να ήταν ο τρόπος του Θεού να επικοινωνήσει μαζί μου και ότι ο εγκέφαλός μου ήταν υπερφορτωμένος. Προσπάθησα να βρω μοτίβα στα στροβιλιζόμενα φώτα, τα οποία πλημμύριζαν την εσωτερική και εξωτερική μου όραση. Κάθισα στο σκοτάδι περιμένοντας μηνύματα ή νόημα.
Τίποτα δεν συνέβη, εκτός από τη ναυτία. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, ένα πράγμα ήταν σίγουρο. Έπρεπε να σταματήσω να κάνω ό,τι έκανα και να ξαπλώσω στο σκοτάδι για μια ώρα. Ήμουν από τους τυχερούς που δεν χρειάστηκε να αποκατασταθώ για μέρες ή να πάω στο νοσοκομείο για να κάνω ενέσεις. Ήμουν θυμωμένος, αγανακτισμένος και απλά τσαντισμένος όταν συνέβαιναν αυτά. Προσπαθούσα να βρω το θετικό, αλλά δεν μπορούσα να το βρω, οπότε τα αποδέχτηκα όπως ήταν.
Λάβετε υπόψη
Έπρεπε να αλλάξω γνώμη για το πώς θα αντιδρούσα στους πονοκεφάλους. Αποφάσισα να συνεχίσω τη ζωή μου και να αγνοήσω τους πονοκεφάλους όσο το δυνατόν περισσότερο. Κατάφερα να βρω κάποια επιτυχία. Η θολούρα διαρκεί για περίπου 30 λεπτά και δεν αισθάνομαι πλέον ναυτία. Οι πονοκέφαλοί μου δεν είναι τόσο έντονοι, αλλά διαρκούν για μερικές ημέρες. Είναι πιο ήπιοι και σπάνια παίρνω παυσίπονα. Έχω αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι τα γεγονότα που συμβαίνουν και προσπαθώ να μην τα αφήνω να επηρεάζουν την καθημερινότητά μου. Έχω κάνει ένα δυσάρεστο γεγονός πιο θετικό.
Χρησιμοποίησα τους πονοκεφάλους για να προειδοποιήσω άλλους. Ήταν ένα πορτοκαλί φως που μου έλεγε να κόψω ταχύτητα. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι μια σημαντική αλλαγή από το κόκκινο φως που σταμάτησε όλες τις προσπάθειές μου πριν από μερικά χρόνια. Δεν είμαι σε θέση να επιστρέψω αμέσως σε πλήρη ρυθμό λόγω του λήθαργου που ακολουθεί, και η μετατόπιση σε υψηλή ταχύτητα είναι αργή.
Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να περιμένει. Συνεχίζω να εργάζομαι ακόμη και αν δεν μπορώ να δω καθαρά για μερικές ημέρες, αλλά το κάνω με το δικό μου ρυθμό και με τους δικούς μου όρους. Έχω μάθει να αφήνω πίσω μου την αντίληψη ότι όλα πρέπει να γίνουν αμέσως. Είμαι γενικά υγιής, αρρωσταίνω σπάνια και δεν έχω πάθει ποτέ σοβαρό ατύχημα.
Θυμηθείτε το
Αν και οι ημικρανίες δεν είναι κάτι που θέλω, ξέρω ότι με βοήθησαν να επιβραδύνω και να αποφύγω άλλα πιο σοβαρά προβλήματα. Με ωθεί να είμαι παραγωγική και θα διαβάσω ή θα κάνω κάτι ακόμα και όταν δεν είμαι ξύπνια. Αυτοί οι πονοκέφαλοι δεν είναι κάτι για το οποίο ανυπομονώ, αλλά δεν προσπαθώ να τους αποφύγω. Χρησιμοποιώ επίσης την ευκαιρία να επανεκτιμήσω την κατάστασή μου εκείνη τη στιγμή. Χθες το πρωί, είχα άλλη μια ημικρανία. Ήμουν ενθουσιασμένη που θα σηκωνόμουν νωρίς και θα έγραφα αυτό το άρθρο, αλλά όχι για τις ημικρανίες. Μου πήρε μισή ολόκληρη μέρα για να προετοιμάσω την ιστοσελίδα μου για να την ανεβάσω.
Μόλις ζεστάθηκε η οθόνη του υπολογιστή μου, τα πρώτα συμπτώματα έγιναν εμφανή. Αυτό το άρθρο δεν ολοκληρώθηκε μέχρι σήμερα. Ο ιστότοπός μου δεν είχε αναρτηθεί χθες το βράδυ. Θα έχει καθυστέρηση 24 ωρών. Πέρασα τη μέρα μου περιπλανώμενος κάνοντας πολύ συνηθισμένα πράγματα, που ήταν η συνήθης κυριακάτικη ρουτίνα μου. Πιστεύω ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Δεν πιστεύω στην τύχη ή στη σύμπτωση.
Συμπέρασμα
Έχω επιλέξει να τις εκμεταλλευτώ στο έπακρο και να τις χρησιμοποιήσω ως σήμα για να επιβραδύνω. Η ζωή είναι τόσο χρήσιμη και ουσιαστική όσο ο σκοπός που της δίνεις. Παρόλο που τα σημάδια μπορεί να μην είναι σκοπός, έχουν σκοπό. Το άτομο είναι αυτό που αποφασίζει ποιος είναι αυτός ο σκοπός. Τα σημάδια είναι οι φυσικές εκδηλώσεις μιας διαδικασίας σκέψης. Η ημικρανία υπήρξε ένας οδυνηρός εξισορροπιστής για μένα.
